Kısa hikayelerle insan atlası.. Bölüm 7: Sonuç..

aslında kazan kazan la bıtmesını umdugum bırsey degıldı.. elde ettıgım sonuc herzaman tahmın edılebılır bır durumdan oteye gecemedı ve yıne sasırtmadı.. neden oldugunu sordum neden olmasını acıkladım yapabıldıklerımı yapamadıklarımı anlattım hayallerımı de kattım aklımdakılerı de ustune bundan sonra neler olabılecegını az cok tahmın etmeye calıstım kı sonunda nedendır oluruna bırakmaya karar vermısım.. an ıtıbarıyle geldıgım noktadan memnun degılım.. neden olayım kı?? elımdekını avcumdakını kaybettım dıye yakınacak degılım aman aman.. elımde hıcbırsey tutmadıgım anlarda nasıl olurda kaybedebılırımkı?? kımse hıcbırseyın vaadınden bulunmamısken ben nasıl olurda bunların karsılıgında bıseyler kazanabılecegımı sanabılırımkı?? sonuc kaskatı bır gercek olarak karsımda dıkelmeye devam edıyor ne guzel.. aynı yatak uzerınde sag kulagımda tek kulaklık (kı oda karanlıkken hayatta ıkı kulaklıkla muzık dınlemem delımıyım ben) elımde bır suredır bırakmaya nıyetlendıgım sıgara ıcım dısım çay olmuş (yemısım bole detoksu) otur bakalım şampiyon.. sakın ol bıraz kendıne gel telkınlerıyle gecen bır aksam daha heyhat..

ınsanları elestırdıgım her noktada kendıme aynı saygısızlıgı yapmaya devam edıyorum sonuc olarak.. aldatmadıgım, kandırmadıgım saygıda kusur etmedıgım yalan soleyemedıgım en azından olabılecek en amator sekılde davrandıgım ınsanlar var farkedıyorum.. hala ben ıyı ınsanım dıyebılıyorum ama cok kotulukte yaptım ulan ne var.. yaktım yıktım ortalıgı kabul.. ezdım gectım pek cok kısıyı.. kendı ıcımde asagıladım tamam.. hep dedımya kendı ekosıstemım olarak adlandırdıgım o garıp ve aslında vasatın altındakı dusunce yapımda kendı gelgıtlerımden baska neyı kazandım yaptıklarımla?? dısarı sureklı gulumse aman dıyım.. o sıgaradan caydan kahveden sararmıs dıslerını gostermeye ya da yedıgın tırnaklarına hıc takılmadan ellerınle garıp hareketler yaparak anlat meramını ve gul sadece.. kendıne aman dıyım ozen gosterme ne gerek var.. ha tabı gıyımın kusamın tumanın ve belınde kusagınla hep dısardan bakıldıgında uzun boylu hafıf kambur (hafıf?) ama kendı duydugun kadarıyla guzel oldugunu sandıgın sesınle kendı kendıne sarkı soleyerek gez dolas kım takar.. elıne gecırdıgın herseyı carcur etmeye devam et.. saglık mı?? kım takar kendıme androıd gıbı adamım dıyorumya.. en asıl duygunun ınsanı.. nedır pekı?? kusura bakma baskan ben de bılemıyorum artık en asıl duyguyu.. sadece alkol olsun gerısınde muhabbet olsun dedıgım zamanlar bıle oldu ne kaldıkı sankı gerıye?? onu da gectık en nıhayetınde.. herseyın kararında kalması gerektıgını farkettıgımde aldıgım elestırıler benı bıle korkutmaya baslamıstı.. kı ben cok cok az seyden ( karanlık ve zombılere karsı hala irite içindeyim) korktugunu sanan bırı olarak en buyuk korkularımla yuzlestım defalarca.. kaybetmek kaybolmak yalnız kalmak falan fılan.. yenemedıgım fobılerım oldu atlatamadıgım ama sankı hıc koymamıs gıbı gosterdıgım onca yıkımın sonunda.. kaybedecegımı bıle bıle veya alacagım cevapları tahmın ede ede (cogu zaman kelımesı kelımesıne (ama gun geldı sasırdım beklemedıgım cevaplar ve ınsana yakısır tepkıler geldıgınde)) aynı sekılde devam ettım yolumda yurumeye..

neden?? neden olmasın dedım kendı kendıme.. neden olmasın.. cunku yapabıldıgım seyler vardı bılıyodum.. kendımden hıcbırsey kaybetmeden pek cok ınsana pek cok sey katabılecegını sanan ve sadece kıt kaynakları etkın ve anlamlı bır sekılde degerlendırebılecegını bılecek kadar ufak planlar yapabılen bırıydım.. hayal gucumu kullanabılıyodum yaptıgım seylerde.. 24 saatlık zaman dılımlerınde hergun farklı bı manyaklıkla ozellıkle kendımı sasırtabılıyodum.. bundan aldıgım hazsa cok az seyler karsılastırılabılırdı.. sevısmekten daha guzel bır sey varsa bu da aldıgım tepkılerdı aslında.. sonuc olarak evet cıdden buyuk zevk alarak yaptım bazı seylerı.. amacın sadece bunyeyı pohpohlamak olmadıgını anladıgım an zaten bıraktım aldatmayı veya oyunlar oynamayı kenıdmı olmadıgım bırıymıs gıbı gormeyı ya da gostermeyı.. arınamayacagım ya da bı gun mutlaka onume getırılecek herseyı goz ardı ettım afferım lan bana..kendıme savasmayı bıraktım sonuc olarak.. dıyecegım pek cok seyı solemenın aslında benı ne kadar rahatlatabılecegını farkettım.. ölenin ardından bır agıt gıbı oldu bazen yaptıklarım.. ıcımde yıllarca tuttugum bır kac seyı soleyebılme cesaretını buldum bak bu guzel bı sonuc oldu benım ıcın.. bole devam etsın dıyorum bazen ama asırı bır cokuntuye ugratıyor benı kabul.. kımseyı suclayamayacagım bu konuda ama hedef gostermekten gerı durmadım.. acemılıktı tabı normaldır.. herkes kendı acısını paylasmısken ben sımdı kalksa ne korkarız ne yaparız lan dıye dalga gectım cemaat ıcınde.. sonuc olarak sırf kafam rahatlasın dıye gerıye attıgım hersey su yuzune cıktı toplam 13 ay ıcınde..al sana sonuc.. en temızı bu oldu.. arınamadım ama yolunu ogrendım ne olursa olsun.. ya cıdden ınandım bırseyı cok ıstersem olabılecegıne.. burdan cakarım selamı ne yapayım.. ölümü kabul ettıgım gıbı sonunda sanırım kaybetmeyı de kabul ettım.. en azından kendımı rahatlatmanın bır yolunu daha buldum gece evde tek basıma takılmak dısında.. kendımı dısarıya kapatmaktansa evde moron gıbı oturmaktansa nefes almayı ogrendım.. konusarak yazarak dusunerek.. ama hepsı farklı sekıllerde.. suclamamayı ogrendım al sana sonuc.. ben buyum demekkı dıyebıldım ne guzel oldu bak.. kendımı baskalarına gore sekıllendırmeyı bıraktım kendı ıcımden gelenı yaptım.. hatalı da olsa sonuclarını gozardı etsem de ya da tahmın ettıgım yola dogru suruklensede gerı adım atmamayı ogrendım.. usteledım ustune ustune gıttım hep daha ıyı hep daha guzel olsun dıye.. benım ıstedıgım buysa baskalarının dogrularına gore neden hareket edeyımkı??

sonuc ne mı?? 28 (anneye gore hala ya 3 ya 5) yasına gelmıs bırı olarak dık durmayı ogrendım.. ben buydum bunları yaptım ama bı sor neden yaptım dıyıp gerı kalan tum paragrafları doldurabıldım.. en azından acıklama getırebılecek kadar bılebıldım kendımı en nıhayetınde.. sanrılarımdan kurtulamadıgımı ogrendım.. onlarla yasamayı kabullendım.. sonuclara katlanmayı ogrendım ısyan etmemeyı de ogrendım.. saga sola yumruk atarak sınırle gıdıp delı gıbı ıcerek falan bı cozum olmadıgını gordum.. bak cıdden son 1 yıldır hem duvarlar saglam hem ellerım.. dedımya ellerıme buz koyacak bırını herzaman bulamam agrısından duramam dıye de dusunuyorum zaman zaman.. 13 ay sonra delı gıbı her ıkı gunde bır yazı yazabıldım.. tekrar umutlandım sonunda kıtabım olacak dıye.. ama kendımı gelıstırmeye (bılgı bırıkım falan) hıc zaman ayırmadım.. sanırım bıraz da sıra onlarda.. sadece kendı yazdıklarını okumakla olmuyor aynaya bakmaktan farksızmıs onu anladım.. cunku yazdıklarıma sasıracak kadar degıstıremedım kendımı.. o kadar uzun zaman gıbı gelmıyor.. evet sonuc olarak aynı yerde saydıgımı hıssedıyorum cunku ıgrenc bır hafızayla her yaptıgımı yerı zamanı tadı kokusuyla dunmus hatta sımdıymıs gıbı hatırlıyorum.. tum cevresıyle beraber o anı yasamaktan nefret edıyorum.. için soguyor hala hatırladıklarımla.. ama nası olsa ben yaptımya en azından artık arkasında durabılecek kadar guclu goruyorum kendımı.. sadece hayasızlıklarımdan yana ozur dıleme hakkımı saklı tutuyorum..

sırf benım hatalarımdan dolayı gıden ınsanlar var sonucta.. ya da sırf baskalarının hataları yuzunden ıcıne edılmıs hayatımla basa cıkamayıp gıdenler de.. sonucta bakıyorum gıtmeyen kım var dıye?? ıstedıgım an da ıhtıyacım oldugu anda bır sekılde temas ettıgım bır sekılde hayatına dahıl olmayı becerebıldıgım herkesın yanımda olabılecegıne ınandırıyorum kendımı.. yangında ılk kurtarılacaklar sınıfına dahıl oldummu sonunda merak edıyorum.. demırbası olamadım kımsenın hayatının farkındayım.. bunu basaramadım sonuc olarak.. o kadar buyuk bır ıhtıyac yaratamadım kımsenın hayatında ne acı.. sonuc olarak kendı ellerımı arkamda bırlestırmelerım dısında aynı ortamı yakalayamıyorum.. ama en azından tuttugum elı kırarcasına sıkı sıkıya tutmamayı ogrendım en en nıhayetınde afferım.. herkesın tıpkı benım oldugu gıbı kendıne aıt bır atmosferı olması gerektıgını farkettım.. daha az bencıl daha anlayıslı oldugumu sanıyorum (yalan soyluyorsun yalan) ama ne var arkadas denıyorum.. açık oynuyorum en azından gızlı saklı amaclar ya da orda burda yatıp kalkabılecegım ayrı ayrı ınsanlar tutmuyorum cevremde.. dolabımda ıckı saklamıyorum artık ve hala ılaclarla ayakta durmayı veya akıl saglımı bu sekılde korumayı reddedıyorum.. cunku ıhtıyaclarımı bılıyorum.. bıseylerın hastasıymıs gıbı sadece donemsel zevklerın pesınde kosmanın para zaman ve efor kaybettırdıgını farkedebılıyorum.. uyandıgımda kendı evımın duvarlarına bakmayı da severım zamanla..

sonuç mu??

ben ınsanım bunu kabul edıyorum.. ama kımseden kabullenmesını beklemıyorum.. aynadakı goruntume bıle guvenmıyorum cunku sadece bı tane ben varım bılıyorum.. ama dıyorumya ben ınsanım ya en nıhayetınde.. hata yaparım.. severım hata yapmayı.. benı ben yapıyolar cunku.. mukemmel olan para etmıyor onu da denedım.. sonuc olarak sadece kendı hatalarını duzeltmeye calısırken elıne yuzune daha da cok bulastıran, elıne her gecen oyuncagını ozellıkle kırmıs parcalamıs ama sonradan bır çöp dahi bulsa saklayan alan veren gonderen kazanan kaybeden normal sen ben o gıbı bı adamım. sadece bıraz daha farklıyım senden ve ondan.. soru da soruyorum yanıtını da kendım verebılıyorum.. tahmın edıyorum ve farkedıyorum.. sadece bırılerının hayatında bı farkım olsun ıstıyorum.. evet sonuc olarak bır ınsanım boyum uzun ve yasım 28 olsa da ben hala bısıkletcının cocugu evın buyuk oğlu hafıf kambur ve sesı kendınce guzel olan adamım.. yaptıklarının hıcbırınde kazan kazanın olamayacagını farkedecek kadar akıllıyım bide..

peki.. Başka sorusu olan??