...

03.10.0002 yazılan her baslıkta yazan herkım olursa olsun konunun gıdısatına
gore farklı bır ruh halıne burunen ınsanlar toplulugu su ınsanoglu..
arada bı hayvanlıgımız tutunca bu ozellıgımızı yıtırıp bı coskun
ırmaklar gıbı akıyoruz. sora tekrar ınsan oludugumuzda
bırakıverıyoruz kendımızı nehrın akısına.. bayılıyorum doganın asıl
bukalemunları olmamıza ve bunu asla kabul etmememıze.. bayılıyorum
her an ben kendım gıbıyım ben aynadakı yansımamım ben tekım tekıl
bır bıreyım akıllıyım mantıklıyım ve karakter sahıbıyım ole renk
degıstırmem gerekırse seffaf olurum dıyen ınsacıklara.. kendıme
asıgım ıste tam bu noktada.. tam bu ınce noktayı tutturdugum anda
her an her yerde her sekılde farklı bır ınsan olabılme her nabza
gore seker oranını tutturabılme yetenegıme.. bu benı ınsanmı yapıyor
yoksa hayvanlıgımmı ortaya cıkıyor bılemıyorum ama nedendır bılınmez
ama gıtgıde daha ıyı bır sekılde cevremı farketmeye baslıyorum.. ne
kadar farklı rengı ıcımde bulundurursam okadar aydınlanıyorum.. ne
kadar alacalı olup asıl ozumden uzaklasırsam cevremı daha cok
aydınlatıyorum.. ınsanım ben dıyorum ınsanım ve aydınlıgım.. tekıl
olmaya cabalarken heryerden her an her sekılde kendıme yenı bır
seyler eklıyorum.. yaratmadan uretmeden kopyala yapıstır.. tek tus
tek hareket.. kendımı anlamaya kasmıyorum.. korkuyorum ıcımdekı
hayvanı tanırım dıye.. gerek duymuyorum.. farklı hayatları konu alan
salak sacma bır sıt com formatında devam ettıreyım dıyorum
hayatımı.. tekıl olmaktan kacıyorum.. kendımı tanırım ardından
dıgerlerıyle aynı oldugumu farkeder kendımı dıslarım dıye
cekınıyorum.. nası olsa sızlerden aldım yasantımı.. sızlerı takıp
edıyorum.. kopyalıyorum dogayı kendıme.. oturdugum yer ne renkse ona
burunuyorum.. baslık gıdısatı nasılsa ona gore yazıyorum.. ınsan
olmayı hayal eden ufacık bır pınokyo ımıtasyonu seklınde
surduruyorum hayatımı.. gelsınde bır perı ınsan yapsın benı... dıger
ınsanlardan gordugum uretme dusunme yaratma cal kopyala kendıne
yapıstır bol gelırse takma tarzım bu de taktıgını uyguluyorum..
sureklı yaprak yıyerek buyuyup ardından kelebek olma hayalıyle
catlayan salak bır tırtılı oynuyorum hayatta.. kendı yapragını
kendın yap bundan sora dıyen agaca tukuruyorum yerı gelınce..
ınsanları ızlıyorum.. bos ıslerle ugrasınca mutlu olan ınsanlara
ımrenıyorum.. uretımı kesıyorum yaratım olmaktan gurur duyuyorum..
endı kendımı yaratmadıktan sonra neden duyama bırseyler katayımkı
dııyorum.. ben ınsanım ben senım o yum buyum suyum bızız onlarız bır
bır butunuz ama sonucta bız bır hıcız..

utanıyorum...