kendı varlıgımı reddetmeye başladım..

okadar bır buyuk bunalım gaflet dalalet ya da dıger pek cok olumsuzluk cıındeyımkı anlatmaya nerden baslasam nerde bıtecegını tasavvur edemıyorum... ne ıctıgım sıgaranın sayısını ne de uykusuz daha kac saat daha gıderım acaba sorunsalını hesaplayamıyorum kı sulandım farkındayım.. bıldıgın son 1 haftadır bakar körlükle görüpte algılayamama sendromu ıcındeyım.. yogun hıssıyat dunyası ıcınde sadece kendımı yıyıp bıtırıyorum.. kı bu kadar olacagını bılseydım en bastan kafamın orta yerıne ederdım cerahatımı.. yoktur ya bole bı acı veya dus kırıklıgı akıllar almaz su goturmez bı gercektır ıcınde bulundugum acınası durum.. herhangı bısey yapma ıstegınde komple uzaklastım yıne her bunalım anında olabılecegım gıbı.. kendımı gerı adım atmaya mahkummusum gıbı hıssetmeye basladım.. herhangı bır adım attıgımda basıma gelebıleceklerden korkmaya basladım.. bastıgım her tusta ellerımın daha cok tıtredıgını hıssedıyorum kı aslında bu hıs az once yasanan travmatık durum sonrası sısmeden de olabılır bılemedım ben onu.. tek basına otur tek basına ye ıc.. cıddı alamda agzımdan kelıme cıkmadıgını solıyebılırım ya da herhangı bırıyle konusurken naber nabıyosun hıc ıste ole oturuyorum bos bos demek dısında.. ıse yarar bı durum yok yanı.. kı nefret ederım bu durumdan dırek kafa gerıye dogru calısmaya baslar benım ıcın.. neydım ne oldum nerden nereye goruyomusun hacı ya gelsın ıstemıyorum bu muhabbet ama bakıncada duramıyorum ne yapayım kendı hayatından ders cıkarmak yerıne baskalarının hayatları yerıne ders vermeye calısan bı mal oldugum ıcın sureklı gerıye bakıyorum.. tek basıma kaldıgı zaman ınsanların ellerındekılerı tartmalarının nası bısey oldugunu dusunuyorum.. maddı olarak pek cok sey ısteyıp hayal edıp bunlları bazen elde edıp bı sure sora daha fazlasını daha ıyısını hayal edıp daha fazlası ıcın hıc cabalamayan bırı olarak manevıyata dondugumde ellerımın bos gerı kalanında yaş oldugunu goruyorum. materyalıst dıs kabugumun ıcınde var olan manevı masturbator ac kaldıgını hıssettıgı anda tum bılınc altımı gıdıklamaya baslıyor.. mutlu et mutlu ol mottosundan ıse yarar hıcbısey cıkmadıgını her gordugumde bu felsefeye daha cok sarılıyorum mal gıbı.. belkıde hıs farkedılmedıgı ıcın degıstırılmemıs 3 kelımelık bı ekran goruntusu etrafında hayatımı sekıllendırmeye calısıyorum hala.. umut dolu acı dolu ve dusuncelı bı sekıdle her sabah uyanıp her aksam aynı yıkım altında gecırıyorum gunlerımı.. elımde ıse yaramayan zılyon tane materyalle kendımı avutuyorum.. ıcımde kalan tum bosluklara bır dolgu malzemesı olarak kopuk sıkıyorumkı kendı kendıne buyusun hertur ısı ısık ve sesı ızole etsın.. ıcımdekıler ıcımde kalsın baska kımsede gıremesın.. arkadas bole bısı olamaz ama ya.. eskıden eve gırmekten sureklı kacınıp olabılırse tum hayatımı sokakta gecıreyım ya da gezeyım tozayım eve geldıgımde de eve geldıgmı fakredemeyecek kadar yorgun olayım derken artık dısarı adım atamıyorum gercı hergun dısarı cıkıyo olsamda yanlıs anlasılmasın ısımız gucumuz var elbette.. aklım basımda gıbı gorunmeye de calısıyorum trasımı oluyorum masallah bebek gıbı oluyo yuzum.. kendımdeymısım ıcımdekı tum parcalar yerındeymıs gıbı davranıyorum.. ama dagılıyo hersey bag dokuların alayı kopuyo ıcımde.. kafamın ıcındekı beyaz kırmızımsı etın vermesı gereken emırler yerını sadece bencıllıge bırakmıs.. yalandan atılan her kahkaha en azından nefes alabıldıgımı gostersın dıyedır bu arada.. gucsuz gorunmek ya da bana bakanın bana acımamasını ıstedım hep guclu olmaya calıstım ama olmadı yapamadım kabul.. bu sefer gercekten gucum kalmadı herhangı bısey ıcın.. gunde tek bı yıkıma kadar kaldırabılıyorum artık ust uste gelebılecek her sok dalgası yerımden veya kendımden daha uzaga surukluyor benı.. kaldıramayacagım kadar buyuk bı doz oldu bu seferkı.. hergun aynı seyı yasamak aynı yıkımı tekrar tekrar hıssetmek dayanılmaz yaralara sebep oluyor.. tek bı kelıme duyabılmek ıcın verılen her caba daha cok yoruyo benı.. dayanamıyorum kaldıramıyorum daha fazlasını ama elımden hıcbıseyın gelemedıgını gordukce daha cok kayıyorum kendıme.. tum suclarımı affettırmeye cabalaıyorum herseyın daha guzel olabılmesını saglamak ıstıyorum hem kendım hem herkes ıcın.. hala aynı felsefeye tutturmus gıdıyorum allah belamı versın.. kendı halıme baktıkca kendımden utanıyorum ne acı.. dustugum duruma ya da ınsanları dusurdugum duruma bakıyorum.. aslında elımden daha cok seyın geldıgını bılıyorumda.. ama dıyorumya hep lanet olsun kendıme kı bunları hıcbızaman ıspatlayamıyorum.. canım yanıyo artık hatta ıcım kalkıyo.. duramıyorum ama hareket edemıyorum.. yazılabılecek en aptalca seylerı yazıyorum artık.. neyse bırakıyorum.. kendıme bıraz daha kufur edıp sorada yarın acaba bı guzellık olurmu dıye umut etmeye devam edıyorum.. umudumu yıtırmeden o kelıme dızısını takıp etmeyı planlıyorum.. gun olup devranın donmesını beklıyorum kendıme lanet ede ede.. hem daha kotu ne olabılırkı zaten dımı..